வளையல் - உயிர்மெய்யார் - 18.09.2025

வளையல் PDF2.pdf

Download PDF • 252KB

அவள் அம்மா, அவளுடைய கண்ணுக்கு மை தீட்டும் அழகே அழகு. இரண்டு டம்ளர்களை பக்கம் பக்கமாக வைப்பாள். அவை நடுவே ஒன்றோ இரண்டோ அகல் விளக்குகளில் எண்ணெயை ஊற்றி, திரியைப் பற்ற வைப்பாள். சில நேரம் அதில் பாதாம் பருப்பு போன்ற ஏதாவது பருப்புகளைப் போடுவாள். அது அதிகாலை கீழ்வான நிறத்தில் எரியத் துவங்கும். டம்ளர்கள் மேல் ஒரு எவர்சில்வர் தட்டை வைப்பாள். கொஞ்ச நேரத்தில் தட்டில் கணிசமான அளவு புகைக்கரிப் படியும். அதை ஒரு கொட்டாங்கச்சியில் சேகரிப்பாள். பாட்டிலிலிருந்து கொஞ்சம் விளக்கெண்ணெய் அல்லது நெய் விட்டு பசை போல பிசைவாள்.

சாணி போட்டு மெழுகிய திண்ணையில் உட்கார்ந்துக் கொள்வாள். அவளைத் தன் எதிரே நிற்க வைத்துக் கொள்வாள். அமாவாசை இருட்டைப் போல் உருண்டு திரண்ட மையிலிருந்து கொஞ்சத்தை லாவகமாக எடுத்து, அவள் கண்களைச் சற்றே கீழ் நோக்கி இழுத்து, கண் மையைப் போட்டுவிடுவாள். ஏற்கனவே அவளுக்குக் கண்கள் பெரிது. அதிலும் கண் மை போட்டதும் முகம் பளிச்செனத் துலங்கும்.

அவளது மூன்றாம் வகுப்பு ஆசிரியை இவளைக் கூப்பிட்டு, “எங்க ஊரு மாரியம்மாளுக்கு கண்ணாத்தாள்னு பேரு. அந்த சாமி மாதிரியே இருக்கடியம்மா” என்று மெச்சிக்கொள்வார். பிள்ளைகள் எல்லாரும் அவளைப் பனியாரக்கண்ணு என்று கிண்டலடிப்பார்கள்.

பக்கத்து வீட்டிலிருந்து லெட்சுமியின் அம்மா, காட்டாமணக்கு வேலி ஓரம் நின்று கொண்டு, “எத்தனை தடவை சொன்னாலும் இந்த மரமண்டைங்களுக்கு ஏறாது. இந்த பக்கம் வர்ற புளியமரக் கெளைகளை வெட்டிவுடுங்க’ன்னு சொன்னா, செஞ்சாத்தான!… செத்தைகளக் கூட்டிக் கூட்டி குறுக்கு வலிக்குது” என்று ஏழூருக்குக் கேட்பது போல் கத்திக்கொண்டிருந்தாள்.

இன்னேரம் அவளது அப்பா உயிரோடு இருந்தால் இப்படி அடுத்தக்கொல்லைக்குப் போவது வரைக்கும் புளியமரக்கிளைகளை விட்டு வைக்க மாட்டார். இருக்கும் ஒரு மாட்டிற்கு வைக்கோலை பிடுங்கிப் போட்டுவிட்டு, மண்வெட்டியை எடுத்து தோளில் வைத்துக்கொண்டு, வயலுக்குப் போனாரென்றால், வெயில் ஏறி, இவளது பள்ளியில் இடைவேளை மணி அடிக்கும் போது தான் வீட்டுக்கு வருவார்.

ஒரு நாள், அவள் பள்ளிக்கூடத்தில் சேருவதற்கு முன்பே, வரப்பில் படுத்திருந்த பாம்பு கடித்து, திருவாரூருக்கு எடுத்துச் சென்று, அங்கேயே இறந்து தான் வீட்டுக்கு வந்தார். அதிலிருந்து சித்தப்பாவைத் தான் அவளுக்குத் தெரியும்.

லெட்சுமி வீடு வலது பக்கம். சித்தப்பா வீடு இடது பக்கம்.

லெட்சுமியும் இவளும் ஒரே பள்ளியில் தான் படிக்கிறார்கள். இவள் மூன்றாம் வகுப்பு. அவள் ஆறாம் வகுப்பு. கோரையாற்றின் கரையோரம் நடந்தால் இரண்டு பர்லாங்குகள் தாண்டி பள்ளிக்கூடம் வந்துவிடும். நடுவில் ஒரு பிள்ளையார் கோயிலையும், பெருமாள் கோயிலையும் கடந்து நடக்க வேண்டும்.

அன்றைக்கும் அவளது கண்ணுக்கு மை வைத்துவிட்டாள் அவள் அம்மா. அப்பொழுது தான் ஜெனியின் அம்மா இவள் வீட்டிற்கு கேட்கும் படி திட்டிக்கொண்டிருந்தாள். காலையிலேயே இவளது சித்தப்பா காட்டுக்குப் போய்விட்டதால், நல்லவேளை அவருக்கு அந்த திட்டுகள் போய் சேரவில்லை.

அது குறித்து இவளது அம்மாவுக்கு சற்று நிம்மதி தான். இல்லையென்றால் அவள் திட்ட, இவர் பதிலுக்குத் திட்ட என்று ஒரே கூச்சலாக இருக்கும். இவளது அம்மாவுக்கும் கோபம் வரத்தான் செய்தது. ஆனால் அந்த புளிய மரத்தின் மேல் தான் அவளுக்கு வெறுப்பு வந்தது. ஆடிக் காத்து பலமாக அடிக்கட்டும். அதற்காக இப்படியா இலைகளை உதிர்ப்பது என்று மரத்தை மனத்தில் கடிந்துக் கொண்டாள்.

கார்த்தி தான் மரம் ஏறுவான். ரெண்டு வாரத்துக்கு முன்னாடியே சொல்லிவிட்டாள். ஆனால் அவன் வந்து வெட்டிய பாடில்லை. அவனுக்கு வெத்தலை பாக்கு வச்சி அழைச்சாலும் அவன் இஷ்டத்துக்குத் தான் வருவான். அது வரை இவ பாட்டைக் கேட்டுக்க வேண்டியது தான் என்று இவளது அம்மா நினைத்துக் கொண்டாள்.

சித்தப்பாட்ட சொல்லலாம். ஆனால் அவர் மரம் ஏற மாட்டார். யாரையாவது ஆளை ஏற்பாடு பண்ணுவார். அவர் ஊரில் ஒரு முக்கியஸ்தர். கோயில் வேலை, பஞ்சாயத்து வேலை, கட்சி வேலைன்னு சுத்திக்கிட்டே இருப்பார். அவருக்கும் வேலை ஒழியல என்று பல தினுசில் நினைத்துக் கொண்டு கண் மையைத் தீட்டியதில் கொஞ்சம் வலது பக்கம் கண்ணோரம் கண் மை இழுத்துக்கொண்டது. அதை முந்தானைக் கொண்டு திருத்தினாள்.

********

பேருந்தில் ஓரமாக உட்கார்ந்துக் கொண்டு போனதால் காற்று ஜில்லென அவளது முகத்தில் அடித்தது. சித்தப்பா பக்கத்தில் தூங்கிக்கொண்டிருந்தார். சரியான அசதியில் டிக்கெட் எடுத்து பைக்குள் வைத்தது தான் தெரியும். சீட்டின் கம்பியில் சாய்ந்து தூங்கியவர் தான். நீடாமங்கலத்தில் கிளம்பிய பேருந்து தஞ்சையில் சிறிது நேரம் நின்று விட்டு மதுரையை நோக்கி வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது அவருக்குத் தெரியவே தெரியாது.

மருத்துவமனைக்குத் தான் போகிறோம் என்றாலும் அவளுக்கு ஏதோ சுற்றுலா போவது போலவே இருந்தது. அப்பொழுது தான் போன வாரம் லெட்சுமியின் அம்மா திட்டியதும், அன்று கண் மையை அம்மா இலுப்பி விட்டதும் மனத்திரையில் ஓடியது.

லெட்சுமியை லெட்சுமி அக்கா என்று தான் இவள் கூப்பிடுவாள். இவர்கள் இரண்டு பேரும் கிளம்பி ஆத்துப் பாலத்தில் காத்திருந்து ஒன்று கூடி பள்ளிக்குப் போவார்கள். இவர்களோடு மகிழினியும் சேர்ந்துக் கொள்வாள். மகிழினியும் மூணாம் வகுப்பு தான். லெட்சுமி இவர்கள் இரண்டு பேருக்கும் கணக்குச் சொல்லிக் கொடுப்பாள். காற்று அடிக்க அடிக்க அவளது அழகியக் கண்களும் சற்றே அயர்ந்தன.

*******

பள்ளிக்கு வந்ததும் மகிழினியும் இவளும் மூன்றாம் வகுப்பு நடக்கும் பெரிய வேப்பமரத்தடிக்குச் சென்றார்கள். ஏற்கனவே நாற்காலியைப் போட்டு பக்கத்தில் கரும்பலகையைச் சாத்தியிருந்தார்கள்.

அறிவியல் ஆசிரியை தான் முதல் பீரியட். அவருடைய வகுப்பு என்றால் எல்லா பிள்ளைகளும் உற்சாகமாகிவிடுவார்கள். ஏனென்றால் அவர் எல்லாவற்றையும் செயல்முறையில் சொல்லிக்கொடுப்பார். விதையின் வளர்ச்சியைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொடுக்க, எல்லோருக்கும் ஒரு விதையும் பாட்டிலும் கொடுத்து ஓர் உயிரான செடியையே வளர்க்கச் சொல்லிவிட்டார். கற்பதில், பிள்ளைகள் ஆர்வத்தோடு பங்கெடுக்க வேண்டும் என்று அவர் நினைப்பார்.

அன்றைக்குக் கீரைகள் பற்றிய பாடம்.

எல்லோரும் அவருக்கு வணக்கம் கூறி அமர்ந்தனர். அறிவியல் ஆசிரியை தன் கையில் சுருட்டி வைத்திருந்த ஒரு படத்தை எடுத்து கரும்பலகையில் ஒட்டினார். இவளையும் மகிழினியையும் நாற்காலி அருகே அழைத்தார்.

“இந்தக் கீரையை கையில புடிச்சிக்குங்க…” என்று சொல்லி அவர் வீட்டிலிருந்து பறித்து எடுத்த வந்த கீரைக் கட்டை ஆளுக்கொன்றாகக் கொடுத்தார். இவர்களும் பின்பக்கம் ஒட்டிய மண்ணைத் தட்டிவிட்டுக்கொண்டு வேகமாக எழுந்து நின்று அந்தக் கீரைக் கட்டுகளைப் பிடித்துக் கொண்டனர்.

கரும்பலகையில் ஒட்டியுள்ள படத்தில் ஒரு பெரிய கண் வரையப் பட்டிருந்தது. அவர் பாடத்தைத் துவங்கினார். கீரைகளைச் சாப்பிடுவதால் உண்டாகும் பலன்களை எடுத்துச் சொல்லி, கண் பார்வைக்கு அது எவ்வளவு முக்கியம் என்று சொல்லிக் கொடுத்தார்.

"பனியாரக்கண்ணு! நீ கீரை சாப்பிட்டா, உன் கண்ணு இன்னும் பெரிசா சூப்பராயிடும்." என்று மகிழினி சொன்னதும் மற்ற சில பிள்ளைகளும் "பனியாரக்கண்ணு...கீரை நீ தின்னு...பனியாரக்கண்ணு...கீரை நீ தின்னு" என்று சொல்லிச் சிரிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

*********

திடீரென பேருந்து நின்றது.

இவளுடைய தூக்கம் கலைந்து முழித்துப் பார்த்தாள். புதுக்கோட்டை பேருந்து நிலையம். பஸ் பத்து நிமிடம் நிற்கும் என்று டிரைவர் சொல்லிவிட்டு, கண்டக்டரோடு அவர் இறங்கி விட்டார். சித்தப்பா அப்பொழுதும் முழிக்கவில்லை.

முன் சீட்டில் இருந்த ஒருவர் இறங்கிச் சென்று ஒரு சோடா வாங்கி வந்து அவரோடு வந்திருந்த பெண்மணிக்குக் கொடுத்தார். அவர்களோடு வந்திருந்த பையன் அழுதான். அது வேணும் இது வேணும்னு அழுதீன்னா அடுத்த தடவை ஒன்ன வீட்டுல உட்டுட்டு வந்துடுவேன் என்று அம்மா சொன்னாலும் அவன் அழுகை நிற்கவில்லை.

கீழே இறங்கியவர் ஏன் அழறான் என்று ஜாடையில் கேட்க, அதோ அந்த கருப்புக் கண்ணாடி வேணுமாம் என்று அந்த அம்மா சொன்னார்.

"தொடையிலயே நல்லா திருகினன்னா தெரியும். பேசாம இரு" என்று அதட்ட, அவர் அந்த கருப்புக் கண்ணாடியை வாங்கிக்கொண்டு பஸ்ஸில் ஏறினார்.

"ஆமா! இப்படியே அவன் கேட்டத வாங்கிக்குடுத்து அவன கெடுங்க" என்று சொன்னார். வயிறு சரியில்லாத காரணத்தால் சோடா குடிக்க வேண்டிய நிலையை நினைத்தோ, அல்லது யாரும் தான் சொல்வதைக் கேட்கமாட்டேன் என்கிறார்கள் என்ற இயலாமையை நினைத்தோ முகத்தை சலிப்புடன் திருப்பிக் கொண்டாள்.

காலி சோடா பாட்டிலை வாங்கிப் போய் கடையில் குடுத்துவிட்டு வருவதற்குள் பஸ் கிளம்பிவிட்டது. அந்தப் பையன் அந்தக் கருப்புக் கண்ணாடியைப் போட்டுக் கொண்டு, “அப்பா! அப்பா!! அப்பா!!!” என்று கத்தினான். அவர் ஓடி வந்து ஏறிக் கொண்டார்.

இவளுக்கும் அப்படி ஒரு கருப்புக் கண்ணாடி வாங்கிப் போட்டுக் கொள்ள ஆசை தான். அப்படி போட்டால் தனக்கு எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்து பார்த்தாள். ம்! அது இந்த ஜென்மத்தில் நடக்காது என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்.

*******

பள்ளியிலிருந்து திரும்பியவர்கள் ஆத்துப் பாலத்தைத் தாண்டும் போதே, ஒரு குட்டியானை வேனில் ரேடியோ செட் ஒன்று போனது. இன்னைக்கு என்ன விசேஷம்? என்று மூவரும் பார்வையாலேயே தங்களுக்குள் கேட்டுக்கொண்டார்கள்.

ஒத்தக் கண்ணன் கடை வரைச் சென்று, பிடாரி அம்மன் கோவில் பக்கம் தான் அந்த வேன் திரும்பியது. இரண்டு மூன்று பெருசுகள் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டு வேக வேகமாக நடந்தார்கள். பக்கத்தில் மாடு மேய்த்துக் கொண்டிருந்த சிறுவர்கள் சிலர், மாட்டை விட்டு விட்டு, “ஹோய்…!” எனக் கத்திக் கொண்டே வேனின் பின்னால் ஓடினர். இவர்களுக்குப் புரியவில்லை.

மகிழினி கீழத்தெரு. அவள் போய்விட்டாள். லெட்சுமியும் இவளும் வீட்டிற்கு வந்த பின்பு தான் தெரிந்தது.

இன்னும் ஏழு நாட்களுக்கு அம்மன் கோவிலில் தொடர் மண்டகப்படிகள் நடக்கும். மாலையில் மண்டகப்படிதாரர் தோது படி, சுண்டலோ, புளியோதரையோ, வேறு ஏதாவதோ கொடுப்பார்கள். சாமியை அலங்கரித்து ஊர் உலா நடக்கும். ரேடியோவில் சாமி பாட்டு கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும்.

ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சாமி நிற்க, அவர்கள் தேங்காய், வாழைப்பழம், பூ, சூடம், காசு எல்லாம் வைத்த தட்டைப் பூசாரியிடம் கொடுக்க, அவர் சூடத்தை ஏத்தி அலங்கரித்த அம்மனிடம் காண்பித்து விட்டு, காசை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு தட்டை வீட்டாருக்குக் கொடுப்பார். பஞ்சாயத்தார்களும், இளைஞர்களும் மும்மரமாக இயங்குவார்கள். சிறு பிள்ளைகள் தப்பு அடிப்பவர்கள் பக்கம் நின்று கொண்டு ஆடி வருவர். ஏழாவது நாள் காலையிலிருந்து மாலை வரை விசேஷமாகத் தான் இருக்கும்.

அன்றைக்குச் சனிக்கிழமை வேறு. பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போகவேண்டாம். கோயிலுக்குப் பக்கத்தில் உள்ள குளத்துக் கரையில் ஒரு அரச மரம் இருக்கிறது. அதன் கீழே இரண்டு மூன்று திடீர் கடைகள் முளைக்கும். பெண்கள் வாங்கி அணிந்துக் கொள்ளும் வளையல், பொட்டு, மணி, மாலை போன்ற அணிகலன்கள் கொண்ட கடையிலும் பக்கத்தில் உள்ள பலூன், பீப்பி போன்ற விளையாட்டு சாமான்கள் கொண்ட கடையிலும் அவ்வப்போது கூட்டம் இருக்கும்.

*******

பேருந்து புதுக்கோட்டையை விட்டு கிளம்பி எவ்வளவு நேரம் ஆச்சு என்று தெரியவில்லை. திடீரென விழித்துப் பார்த்தால் இரு பக்கமும் பெரிய பெரிய ஏரிகளும், கருவேல மரங்களும் வேகவேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தன. காற்றில் சற்றே வெயிலின் கடுமை தெரிந்தது. இரண்டு மயில்கள் சடாரெனப் பறந்து ஓர் இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்திற்குப் போய் அமர்ந்தன. ஆள் அரவமே இல்லை. சாலையின் இரு மருங்கிலும் இருந்த மரங்களை வெட்டிவிட்டதால், வெட்ட வெளியாகவே இருந்தது. ஒரு திருப்பத்தில் ஒரு கோயிலும் குளமும் இருந்தது. ஓரிரு வீடுகள் தென்பட்டன.

சற்று நேரத்தில் பல கடைகள் உள்ள டவுனில் பேருந்து நுழைந்தது. ஒரு சினிமாக் கொட்டகை இருந்தது. அதைத் தாண்டிச் சென்றதும் பேருந்து நிலையம் போல் இருந்த இடத்தில் பேருந்து நின்றது. ஒரு நடிகரின் முகம் பெரிதாகப் போடப்பட்ட பேனர் இருந்தது. அவருக்குப் பெரிய மாலையைக் கட்டியிருந்தார்கள். பக்கத்தில் உயரம் உயரமாகக் கட்சிக் கொடிகள் பறந்துக் கொண்டிருந்தன. யாரோ ஓர் அரசியல்வாதி வருவதற்கான சமிக்ஞைகள் தெரிந்தன. சத்தமாக ஏதோ பாட்டு பாடிக் கொண்டிருந்தது.

அப்பொழுது சித்தப்பா முழித்து விட்டார்.

மேலூர் வந்திடுச்சி. இன்னும் பத்து இருபது நிமிஷத்துல நம்ம இறங்கிடுவோம் என்றார். அப்படியே இறங்கினார்கள். இறங்கியதும் "பசிக்குது" என்று அவள் சொன்னதால் ஒரு ஹோட்டலில் சாப்பிட்டு விட்டு அந்த ஆஸ்பத்திரிக்குள் நுழைந்தார்கள்.

"நீ அந்த சேரில் போய் உட்கார்" என்று சொல்லிவிட்டு சித்தப்பா, நர்சு போன்று இருந்த ஒரு பெண்ணிடம் பேசினார். பையிலிருந்து பணத்தை எடுத்து எண்ணிக் கொடுத்தார். அந்தப் பெண் சித்தப்பாவிடம் கேட்டு கேட்டு எதையே எழுதிக் கொடுத்தார். எல்லாவற்றையும் சேர்த்து ஒரு ஃபைலை சித்தப்பாவிடம் கொடுத்தார்.

இவள் உட்கார்ந்திருந்த மாதிரியே பலரும் ஒரே பக்கம் பார்த்து உட்கார்ந்திருந்தார்கள். எதிரே பெரிய டிவி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ‘கண்ணாளனே! எனது கண்ணை நேற்றோடு காணவில்லை…’ என்ற பாட்டுக்கு ஒரு நடிகை நடனம் ஆடிக் கொண்டிருந்தாள். அந்தப் பாட்டு அந்த மருத்துவமனையில் போடுவதற்கு சரியான பாட்டா என்று யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

அது ஏன் என சற்று நேரத்தில் தெரிந்துவிடும். இவளை அங்கேயே உட்காருமாறு சைகைக் காண்பித்து விட்டு சித்தப்பா அந்த ஃபைலை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே போனார். இவள் வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். திடீரென நான்கைந்து பேர் யாரையோ குண்டுக்கட்டாகத் தூக்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தனர்.

உடனே பரபரப்புத் தொற்றிக் கொண்டது.

தூக்கி வந்தவருக்கு நாற்பது ஐம்பது வயதிருக்கும். கண்களில் அடிபட்டு இரத்தம் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது. கண்களில் வழியும் அந்த இரத்தத்தைப் பார்த்துவிட்டு, இவள் தன் வலது கண்ணை ஒரு முறைத் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டாள். இரண்டு நர்ஸ்கள் ஓடி வந்தனர். சித்தப்பா போன திசையிலே அவர்களைப் போகச் சொல்லிவிட்டு, ஒரு நர்ஸ் போனில் எதையோ பதறி பதிறிச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.

இவளுக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த பெரியவரின் மடியில் ஒரு பையன் படுத்திருந்தான். அவனுக்கும் கண்ணில் கட்டுப் போட்டிருந்தது. பேருந்தில் பயணம் செய்த அசதியும், அப்பொழுது தான் சாப்பிட்ட காரணமும் அவளை அசத்தியது.

********

“கோயிலுக்கு நேர்ந்து வுட்ட சேவல் எங்க? ....அண்ணி! ரெண்டு கோழியையும் காணோம்?” என்று கேட்டுக்கொண்டே, சித்தப்பா தலையில் முண்டாசு கட்டிக் கொண்டு அவசரம் அவசரமாகத் அவைகளைத் தேடினார்.

அவரோடு மகிழினியின் அப்பாவும் வந்திருந்தார். “ரெண்டு நாளா எங்க முட்ட வுடுதுன்னு தெரியல...” என்று அம்மா சொன்னாள்.

“அதோ! அது ஓன் வூட்டு கோழி தான?” என்று மகிழினி அப்பா காட்டிய திசையில், இவர்கள் வீட்டு கருப்பு நிறக் கோழி குப்பை மேட்டில் உட்கார்ந்திருந்தது.

அந்தக் குப்பை மேடு லெட்சுமி வீட்டு குப்பை மேடு.

இவள் வீட்டையும் லெட்சுமி வீட்டையும் பிரிக்கும் காட்டாமணி வேலிக்கு அந்தப்புறம், லெட்சுமி வீட்டு வாழைமரங்கள் ஓரம் இருந்தது அந்தக் குப்பை மேடு.

“ஒரு வேளை அங்கேயே முட்டை உட்டுருக்குமோ?” என்று மகிழினி அப்பா சொல்ல, “இருக்கும்…இருக்கும்….எடுத்து பொரிச்சி தின்னுருப்பா…” என்று சொல்லி ஒரு கெட்டபேச்சையும் சேர்த்துவிட்டாள் இவள் அம்மா.

அப்பொழுது பார்த்து ஜெனியின் அம்மா அரிசி கழஞ்ச தண்ணிய ஊத்த வெளிய வர, அவளுக்கு அது கேட்டிருக்க வேண்டும்.

“எங்க கோழி அங்க முட்டை உட்டத பாத்தியா?” என்று சித்தப்பா உச்ச ஸ்தாயியில் கேட்க, காட்சி களேபரமாகி விட்டது. இவர் ஓங்கிப் பேச, அவர் பதிலுக்கு ஏத்திப் பேச, அந்தச் சண்டையில் கோழி இரண்டும் பறந்து இந்தப் பக்கம் வந்தன. ஆனால் சேவலைக் காணவில்லை.

“சாமிக்கு நேர்ந்து விட்ட சேவ…போன ஞாயித்துக்கிழமை கூட கோழிக் கொழம்பு வாசன இவ வீட்டுலேர்ந்து வந்துச்சு...எவளாச்சும் என் சேவல புடிச்சி கொழம்பு வச்சிருந்தா…அவ கண்ணு அவிஞ்சி போயிடும்…” என அம்மா சாபம் விட்டாள்.

“புளிய மரத்த வெட்ட துப்பில்ல…திருட்டுப்பட்டம் கட்டுறியாக்கும்? என் கொழுந்தனார் வாங்கி வந்தார்டி கோழி. அத அடிச்சி கொழம்பு வச்சி தின்னோம். வாசனை வந்திச்சாம் வாசனை... இன்னொரு தடவ திருடின்னு சொன்ன…வாசனைப் புடிச்ச மூக்க நறுக்கிப்புடுவன் நறுக்கி”

என கோபத்தின் உச்சிக்கேப் போய்விட்டாள் லெட்சுமியின் அம்மா. லெட்சுமி அங்கே நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இவளும் பாவமாக லெட்சுமியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கடைசியில் சேவல் இவள் வீட்டின் உத்தரத்தில் தான் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது. பிறகு, அதைப் பிடித்துக் கொண்டு கோயிலுக்குச் சென்றார் சித்தப்பா.

அப்பொழுது பார்த்து மகிழினி வந்து, இவளை விளையாட அழைத்தாள். இருவருமாக தெரு முக்குக்குப் போனார்கள். லெட்சுமியும் வந்து சேர்ந்துக் கொண்டாள். நாலைந்து பேர் சேர்ந்து நொண்டி விளையாடினார்கள். கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு விளையாடலாமா என்று ஒருவர் கேட்க, சரி என்று எல்லோரும் தலையாட்டி விட்டு, மொதல்ல பனியாரக்கண்ணு தான் கண்ணைப் பொத்தனும் என்று மகிழினி சொல்ல சரி என்று

“கண்ணாமூச்சி ரே ரே! காதடப்பா ரே ரே!! நல்ல முட்டைய தின்னுட்டு நாற முட்டைய கொண்டுவா” என்று சொல்லிக்கொண்டு விளையாட ஆரம்பித்தார்கள்.

"பனியாரக்கண்ணு கண்ணை நான் பிடிச்சிக்கறேன். எல்லோரும் ஒடி ஒளிஞ்சிக்குங்கள்" என்று லெட்சுமி சொன்னாள். விளையாட்டு மும்மரமாக நடந்தது.

**********

ஸ்ட்ரெச்சர் சத்தம் கேட்டு திடுக்கென்று முழித்தாள் இவள்.

சித்தப்பா அந்த ஃபைலைத் தூக்கிக் கொண்டு அதே நர்ஸிடம் பேச, அந்த நர்ஸ் எதோ கேட்க, சித்தப்பா இவளை நோக்கிக் கைகளை நீட்டினார். அதற்கு அந்த நர்ஸ் தலையை ஆட்டிவிட்டு, எதிர்த்திசையில் கையைக்காட்டி எதையோ சொன்னார்.

சித்தப்பா இவளிடம் வந்து, வா போகலாம் என்று அழைத்துக் கொண்டு அறைகள் நிறைய இருந்தப் பகுதிக்குச் சென்றார். ஒரு பெண் அவரை நிறுத்தினார். சித்தப்பா அந்த ஃபைலைக் காட்ட, அதைப் பார்த்து வாங்கிக் கொண்டு, டாக்டர். திருமூர்த்தி, கண் டாக்டர் என்ற நீல நிற போர்டு உள்ள அறைக்குள் அந்தப் பெண் சென்றார். சிறிது நேரம் கழித்து, அந்தப் பெண் கதவு பாதி திறந்த நிலையில், வாங்க என்று இவர்களைப் பார்த்து தலையசைத்தார்.

சித்தப்பா இவளை அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே போனார். நடுத்தர வயதான டாக்டர். நன்கு கொழு கொழுவென்று இருந்தார். அவரே கண்ணாடி போட்டிருந்தார். இங்க ஏறி படும்மா என்று ஒரு நீண்ட பெஞ்சைக் காண்பித்தார். இவள் ஏற அந்தப் பெண் உதவி செய்தாள். படுத்து கூரையைப் பார்த்தாள். அதற்குள் டாக்டருக்கு ஒரு போன் வந்தது. கொஞ்சம் இருங்க இதோ வந்து விடுகிறேன் என்று கூறிவிட்டு அவசரமாக வெளியே போனார் டாக்டர்.

*********

கோயிலில் மாலை மாலையாகப் போட்டிருந்த அலங்கார விளக்குகள் அருகே இருந்த குளத்தில் மின்னிக்கொண்டேயிருந்தன. ரேடியாவில் சீர்காழி கோவிந்தராஜன் பக்தி பரவசத்தில் பாடிக்கொண்டிருந்தார். அரசமரத்தில் போட்டிருந்த ஒன்றிரண்டு அவசரக் கடைகளில் சிலர் எதைஎதையோ வாங்கிக்கொண்டிருந்தனர்.

"அங்க பாருடி கண்ணாடி வளையல்"னு லெட்சுமி சொல்ல, மூவரும் அந்தக் கடையில் போய் நின்றனர்.

“நானும் ஒரு நா, பிளாஸ்டிக் வளையல தூக்கிப் போட்டுட்டு கண்ணாடி வளையல் வாங்கிப் போட்டுக்குவேன்” என்று சொன்னாள் இவள்.

“ம்! கிழிச்ச…” என்றாள் மகிழினி.

வெளியூரிலிருந்து வந்திருந்த ஒரு பெண்ணோடு ஒரு சிறுமி வந்தாள். “எனக்கு அந்த பச்சைக் கலர் வளையல் வேணும்” என்றதும் அந்தப் பெண் அந்தச் சிறுமிக்கு பச்சை நிற வளையல்களை வாங்கிக் கொடுத்தாள்.

அதை மூவரும் பார்த்தவண்ணம் இருந்தனர். அந்தப் பெண்ணும் சிறுமியும் அங்கிருந்து நகர்ந்ததும், “எனக்கு பச்சைக் கலர் பிடிக்காது. சிவப்புக் கலர் தான் கண்ணுல ஒத்திக்கிற மாதிரி சூப்பரா இருக்கும்” என்று இவள் சொன்னாள்.

கோயிலில் மணி அடித்தது. மணி அடித்தால் சற்று நேரத்தில் சுண்டல் கொடுக்கப் போகிறார்கள் என்று பொருள்.

மூவரும் கோயிலை நோக்கி ஓடினார்கள். அப்பொழது மகிழினி பாவாடை தடுக்கி, அரச மர வேர் அருகே கீழே விழுந்தாள். இருவரும் தூக்கி விட்டார்கள்.

“அட! பாதி ஒடஞ்ச வளவி ஒன்னு கெடக்குடி” என்று மகிழினி கீழிருந்து எடுத்தாள். அதை லெட்சுமி, “இங்க கொண்டா” என்று வாங்கினாள். சிவப்புக் கலர் கண்ணாடி வளையல். ஆனால் பாதி வளையல் தான். யாரோ உடைத்து போட்டிருப்பார்கள் போல.

********

டாக்டர் உள்ளே நுழைந்தார். ஓர் அவசர கேஸ் என்று அவரைக் கூப்பிட்டார்களாம். அதுவரை உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலியிலிருந்து சித்தப்பா திடுமென எழுந்து நின்றார். டாக்டர் இவள் படுத்திருந்த பக்கம் போய் நின்று கையுறையைப் போட்டுக் கொண்டு, “எந்தக் கண்ணுல…” என்று கேட்டார்.

"சோத்துக் கண்ணுல" என்று சித்தப்பா சொல்ல, அவள் வலப்பக்க கண்ணைக் காண்பித்தாள். "வலிக்குதா" என்று கேட்டார். ஆமா என்று தலையசைத்தாள்.

வலக்கண்ணின் இமைகளை அகலமாக திறந்துக் கொண்டு, ஒரு டார்ச் லைட்டை எடுத்து அடித்தார். அவளுக்கு கூசியது. வலிக்குதா என்றார். ம் என்று மையமாக தலையசைத்தாள்.

"ஏந்திரிச்சி ஒக்கார வையுமா" என்று அந்தப் பெண்ணிடம் சொல்லிவிட்டு டாக்டர் தன் நாற்காலியில் அமர்ந்தார். "கண்ணுல ஒரு கோடு மாதிரி கிழிச்சிருக்கு. எப்படி ஆச்சி?" என்று சித்தப்பாவிடம் கேட்டார்.

"கையில வளையல் துண்ட வச்சி வெளையாண்டு இருக்கு. ரெண்டு கையிலயும் வச்சி வேகமா தேச்சிருக்கு பாப்பா. டபால்னு தூக்கி எறிஞ்சிருக்கு. அப்ப வேகமா வந்து கண்ணுல பட்டுடுச்சின்னு பாப்பா சொல்லுது."

டாக்டர் நாலு விரலைக் காண்பித்து "இது எத்தனை" என்றார். "கொஞ்சம் அலை அலையா தெரியுது" என்றாள்.

"சரி மருந்து மாத்திரை தாரேன். பத்து நாளைக்கு அப்பறம் ஒரு தடவை வாங்க, பிறகு தான் பார்வையைப் பத்தி தீர்க்கமா சொல்லமுடியும். அதுவரை ஒரு கருப்புக்கண்ணாடி தருவாங்க. அதைப் போட்டுக்கச் சொல்லுங்க" என்றார். கருப்புக் கண்ணாடி என்றதும் அவளுக்கு இருந்த வலி போய்விட்டது.

மருந்து மாத்திரைகள் எல்லாம் வாங்கிக்கொண்டு, கருப்புக் கண்ணாடியையும் வாங்கிக்கொண்டு மருத்துவமனையிலிருந்து வெளி வரும் போது கிட்டத்தட்ட மதியம் மூணு மணி ஆகிவிட்டது. பக்கத்திலேயே இருந்த ஒரு ஹோட்டலில் சாப்பிட்டார்கள். டவுன் பஸ் பிடித்து அண்ணா பஸ் ஸ்டாண்டு வந்தார்கள். அங்கிருந்து வேளாங்கண்ணி போகும் பஸ்ஸில் ஏறினார்கள். நீடாமங்கலத்திற்கு இரண்டு டிக்கெட் என்று வாங்கிக்கொண்டு சித்தப்பா மறுபடி தூங்கப் போய்விட்டார்.

மதியம் வெயில் சாயும் நேரம் தான் என்றாலும் இவளுக்கு எல்லாமே 'கருப்பாகத்' தெரிந்தது.

புதுக்கோட்டை வரும் போது, இருட்டத் துவங்கியிருந்தாலும் அந்தக் கண்ணாடிக்கடையை நோட்டம் விட்டு சிறு புன்னகையை இதழ்கள் ஓரம் படரவிட்டாள். எப்பொழுது அயர்ந்தாள் என்று தெரியவில்லை. சித்தப்பா அவசரமாக எழுப்பும் போது தான் எழுந்தாள்.

நீடாமங்கலம், இரவு ஒன்பது மணியிலும், வெளிச்சமாக இருந்தது. ஏற்கனவே மருதன் மளிகைக்கடையில் தன் இரண்டு சக்கர வாகனத்தை விட்டிருந்தார் சித்தப்பா.

“பாப்பா கருப்புக் கண்ணாடியெல்லாம் போட்டிருக்கு” என்று மருதன் கேட்க, நடந்ததைக் கூறிவிட்டு சித்தப்பா அவளை ஏற்றிக் கொண்டு ஊருக்குப் புறப்பட்டார். கோரையாற்றில் நீர் தளும்ப தளும்பப் போய்க்கொண்டிருந்தது. குளிர் காற்று உயர்ந்து வளர்ந்த நாணல்கள் வழியே விரைந்து வந்து முகத்தில் அடித்தது.

அவளுடைய அம்மா அவர்களுக்காகக் காத்திருந்தாள்.

***********

அடுத்த நாள். கோயில் திருவிழாவின் கடைசி நாள்.

இவள் எழுந்த பொழுது வலது கண் வீங்கியிருந்தது. வலி கூடியிருந்தது. மகிழினி இவளைப் பார்க்க வந்திருந்தாள். சித்தப்பாவும் அப்பொழுது வந்தார்.

"சாப்பிட்டு மருந்து மாத்திரைக் குடுங்க அண்ணி" என்று அவளுடைய அம்மாவிடம் சொன்னார்.

"லெட்சுமி அக்கா மட்டும் கல்லால எடுத்து வளையல ஒடைக்கலன்னா இப்படி ஆகியிருக்காது" என்று மகிழினி சொன்னாள்.

சித்தப்பாவுக்கு ஒரே அதிர்ச்சி!

"என்ன? தான் கையில் வச்சி வேகமா வெளையாடித்தான் வளையல் சில்லு கண்ணுல பட்டுச்சின்னு பாப்பா சொன்னா, எது உண்மை" என்று சித்தப்பா சற்றே கோபமாகக் கேட்டார்.

"லெட்சுமி அக்கா என்னுட்டேயிருந்து ஒடைஞ்ச வளையல வாங்கி, ஒரு கல்லை வச்சி ஒடைச்சார். அப்ப ஒரு சில்லு வந்து இவ கண்ணுல கிழிச்சிடுச்சி" என்று மறுபடி மகிழினி சொன்னாள்.

சித்தப்பாவும் இவளின் அம்மாவும் இவளைப் பார்த்தார்கள். இவள் அமைதியாக ஆமாம் என்பது போல் தலையசைத்தாள்.

சித்தப்பாவுக்கு லெட்சுமி மேல் கோபம் கோபமாக வந்தது. காசு பணம் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். கண் பார்வை போனா எல்லாம் போன மாதிரி என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் போதே லெட்சுமியும் அவ அம்மாவும் இவள் வீட்டிற்கு வந்தார்கள்.

சித்தப்பா கோபமாக அவர்களைப் பார்த்தார். “லெட்சுமி தான் பாதி ஒடைஞ்ச வளையல கல்லால ஒடைச்சிருக்கா. ஒரு துண்டு இவ கண்ணுல பாஞ்சிருச்சி. பயந்துகிட்டு யார்ட்டயும் சொல்லாதன்னு சொல்லிட்டு ஒடியாந்துட்டா.. அப்பயிலேர்ந்து ஒரே அழுகை தான்…” என்று லெட்சுமியின் அம்மா கவலையோடு சொன்னார்.

“லெட்சுமி அக்கா வேணுமின்னு செய்யல…திடீர்னு அப்படி ஆயிடுச்சி” என்று இவள் சொன்னாள்.

“சமயபுரத்துக்கு நடந்து போகனும்னு லெட்சுமி சேத்துவச்ச உண்டியல அப்படியே எடுத்துட்டு வந்திருக்கா. இந்தா வச்சிக்க. என்னால முடிஞ்சதயும் நான் தர்றேன்” என்று சொல்லி உண்டியலை இவள் அருகில் வைத்தாள்.

அவளுக்குப் பக்கத்திலேயே உட்கார்ந்துக் கொண்டாள் லெட்சுமியின் அம்மா. கோயிலிலிருந்து “செல்லாத்தா..செல்ல மாரியாத்தா..” பாடல் ஒலித்தது.

இவள், தன் கருப்புக் கண்ணாடியை மகிழினிக்கும் லெட்சுமிக்கும் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். லெட்சுமி அம்மாவும் இவள் அம்மாவும் அம்மனுக்கு முளைப்பாரி எடுக்கத் தயார் செய்தார்கள்.

சித்தப்பா அரிவாளை எடுத்துக்கொண்டு புளியமரத்தை நோக்கி நடந்தார். கொஞ்சம் கோபமாகத்தான் தெரிந்தார். ஆனால் இவள் சித்தப்பாவைப் பார்த்து “பரவாயில்ல விடு சித்தப்பா” என்ற பொருளில் மற்றொரு கண்ணால் கண்ணடித்துச் சொன்னாள்.

கட்டு கட்டாத அந்த ஒத்தக் கண்ணிற்கு மை போடுவதற்கு, கொட்டாங்கச்சியில் குழைத்து வைத்த கண் மையை அம்மா எடுத்து வந்தாள். "கொண்டா நா மை போட்டுவிடறேன்" என்று லெட்சுமி அம்மா கொட்டாங்கச்சியை வாங்கி அவளுக்குப் போட்டுவிட்டாள்.

******